Уч кун ўтди. Уч кундан бери уни кутаман, йўлларига интизорман...

Мана унинг табаррук остонаси. Кўзларим мўлтиллаб 20 дақиқадан бери кутиб ўтирибман: эшик ёпиқ.

* * *

Бир кун аввал шу табаррук эшик очилиб, остонада У пайдо бўлди. Кўзларим нурдан қамашгудек ёшланди. Муборак нигоҳиларини менга қадади (Ооо, не бахт!), зеро қабулхонасида мендан бошқа ҳеч зоғ йўқ эди.

«Сизга нима керак?» – деди осмонлардан кўз қирини ташлаб.

Салкам бир соатдан бери ўтирган стулимга ёпишиб қолган эканманми, ё бундай эътибордан бошим айландими, билолмадим, ўрнимдан туришга имкон қилолмадим. Қўлимдаги аризани унга кўрсатдим.

«Имзогами?» – сўради у аризага кўз қирини ташлаб. Мен аранг «Ҳа», деёлдим. У бир парча зорманда қоғозимни олиб, қабулхона столига ташлади:

«Қолдиринг! Мени кутманг!»

Бу сўзлар юрагимга ханжардек санчилди. Оҳ, нақадар бешафқатлик! Унинг намойишкорона хонани тарк этиши мени яна-да ерпарчин қилди.

…Кун ўтиб бордим. У йўқ. Ўша табаррук эшик ортида «тиқ» этган овоз эшитилмайди. Суриштирсам, кетибди. Бир кунлик иш сафарига. Эрталабдан сезган юрагимдаги оғриқнинг сабаб аён бўлди: у узоқда. Мендан узоқда...

Яна кун ўтиб бордим. Бугун анча вақтим бемалол. Не бахтки, уни лифтда кўрдим. «Аризам нима бўлди?» деб сўрамоқчи бўлиб, оғиз жуфтлаганча қолдим. У тушликка кетаётган экан.

«Бемалолманку, кутаман», дедим ўзимга-ўзим. Хонасига чиқдим. Яна ўша қабулхона. Кутдим, кўп эмас... 1 соатдан сал ошганда У кириб келди. Стулга ёпишиб қолмаслик учун бу сафар ўтирмадим, тик турдим. Унга пешвоз чиқдим. У эса ҳануз менга бепарво:

«Имзогами? Ташлаб кетаверинг!»

Мен эса зўрға «Кеча... эээ, йўғей, кеча йўқ экансиз, ўтган кун олиб қолувдингиз... Ўшани олиб кетгани келгандим... » У менга қарашни ҳам ўзига эп кўрмай: «Ҳали кўрмадим», деди ва столдаги бир талай аризаларга ишора қилди.

Мен муҳим ишнинг муддати ўтаётганини айтмоқчи бўлдим. Лекин столдаги аризаларни кўриб, бу фикримдан қайтдим: қанчадан-қанча муҳим ишлар олдида бу бошлиқнинг ишлари муҳимроқ эканини «юрак-юракдан ҳис этдим». У тағин такаббурона юриш қилиб, хозир кириб келган эшикка юрди:

«Мен Кенгашга кириб кетяпман!»

Мен эса унинг ортидан худди армияга кетаётган йигитини кузатаётган маҳбубадек интилиб, «мен кутаман», дейишга улгурдим. У энсаси қотиб, менга бошдан оёқ разм солди-ю, одимлаб кетди.

Мен бўшашиб, стулга ўтирдим. Кутаман. Кенгаш 2-3 соатсиз тугамайди. Ахир ваъда бердим-ку, кутаман деб.

Фақат мен энди бир нарсадан ҳижолат бўляпман: у мажлисдан кейин «бармоқларим чарчади, имзо қўя олмайман» деса нима қиламан?..

Сен қанчалар буюксан, суюклисан, кераклисан – БЮРОКРАТИЯ!

Муҳайё Саидова,
журналист